Back to Basic: Brieven

Brieven. Pen en papier. Woorden van inkt, ik word er spontaan poëtisch door. Ik houd van brieven en van kaarten. Niets is leuker dan een verjaardagskaart op mijn verjaardag of een brief van een vriend uit een ver land. En brieven schrijven, well that's amazing too. Nu mijn vriendin S in Amerika zit, heb ik eindelijk een goede reden gevonden om een lange brief te schrijven. Dus ik trok alles uit de kast en spendeerde een hele middag omringt door briefpapier, pennen, stickers, stempels en postzegels. Welkom in de 21ste eeuw.



Ik houd van whatsappen, facebook en instagram. Maar soms heeft een meisje wat nostalgie in haar leven nodig. Zoals films als breakfast at Tiffanys en Roman Holiday (Ja, grote Audrey fan hier). Nostalgie in de vorm van ouderwetse zuurtjes, Frank Sinatra en een heerlijk mok dampende thee. Dus met veel plezier kroop in vandaag in de pen en schreef, heerlijk ouderwets, al mijn avonturen op. Ik schreef over mijn helse fietstochten naar school door het barre herfstweer, alle ontwikkelingen in mijn stormachtige liefdesleven en de kleur van mijn pas gekochte nagellak. Na een hele middag schrijven, tekenen, mijn spelfouten doorkrassen en vervolgens proberen om van de krasbende een bloemetje/hartje/vogeltje/vlindertje te maken, stopte ik de brieven in een envelop. Vroeger toen ik klein was leek het me fantastisch om een post kantoor te werken, de hele dag brieven dicht te mogen likken. Ik vond het zo heerlijk smaken en was er altijd als de kippen bij op het moment dat mama een brief schreef. Ik hield nauwlettend in de gaten wanneer ze nou eindelijk eens klaar was en bood vervolgens vrijwillig aan om de envelop dicht te likken, de postzegel erop te plakken en naar de brievenbus te lopen.

Vandaag likte ik met een frons snel langs het plakrandje van de envelop. Hoe heb ik dat ooit lekker kunnen vinden? Ik slikte een paar keer om de vieze smaak uit mijn mond te krijgen, maar helaas, het kwaad was al geschied. Ik zou de hele dag rond lopen met een vieze smaak in mijn mond, hoeveel pepermuntjes ik ook naar binnen zou proppen.

Ik sprong op mijn fiets en vertrok richting post kantoor. Een brief naar Amerika, dat kan helaas niet met Nederlandse postzegels via de brievenbus. Bij het postkantoor aangekomen ontdekte ik dat er nog een heel erg belangrijk essentieel ding is dat je nodig hebt bij het schrijven van een brief. Misschien zelfs nog wel belangrijker dan mooi briefpapier en stempels. Belangrijker nog dan pen en papier. 'Waar moet het naar toe?' vroeg de vrouw bij het postkantoor aan me, terwijl ik haar de brief overhandigde. 'Naar Amerika.' De vrouw knikte en bestudeerde de brief, plakte er een speciale postzegel op en gaf hem daarna terug aan mij. 'Wil je een pen lenen of heb je zelf een pen meegenomen?' Vroeg ze. 'Een pen?' Ik keek haar niet begrijpend aan. 'Ja, lieverd. Voor het adres.' Oh ja... Het adres. Uhm, ja, waar woonde ze ook alweer?